Duizendpoot Chris Jagger presenteert met “The Ridge” zijn achtste album. Niet bepaald een grote output, als je weet dat zijn eerste LP verscheen in 1973, zevenendertig jaar geleden dus. Dat hij het leven van de gemakkelijke kant zou hebben bekeken, zou ik echter niet durven stellen. Hij bewoog zich met succes langs de artistieke galerij en oogstte bijval als theater-, TV- en filmacteur. Hij begon echter als kleding designer in de jaren zestig, toen London, met zijn Carnaby Street, toonaangevend was wat betreft mode voor de jonge rock generation. Tussen zijn leven als acteur en bevestigd muzikant was hij ook nog journalist voor The Daily Telegraph, The Guardian en Rolling Stone. In dit opzicht gelijkt hij dus meer op een Michael Palin, dan op een Mick Jagger. Zijn eerste platen maakte hij in de jaren zeventig dus, op aansturen van David Geffen. Het zou daarna echter duren tot achterin de eighties dat hij zijn songschrijverij terug opdiepte als lyricist voor onder andere Vanessa Paradis en zijn broer Mick uit de inspiratie nood hielp met bijdragen voor de Stones-albums “Dirty Work” en “Steel Wheels”. Daarna besloot hij zich dan maar te gaan wijden aan een eigen carrière als singer songwriter en toerde succesvol door Europa en Amerika met zijn band Atcha, of alleen als lonesome balladeer.

Deze CD spreidt een grote variëteit aan genres tentoon. Chris toont zich hier als een volleerde en doorgewinterde singer-songwriter. Daarbij schuwt hij het niet om een beetje nostalgisch terug te kijken op een rijk verleden, zonder echter te melig te worden. De openingssong “Roll Back the Time” is er een mooi voorbeeld van. Qua muzikale stijl zijn er vergelijkingen te trekken met Steve Winwood’s werk. “Lights of the City” kijkt ook om naar vroeger, maar is deze keer geschoeid op een manouche-deuntje, Jagger’s stem er verhalend overheen gedrapeerd. John Etheridge zorgt voor de zigeunergitaarrifjes en Andy Sheppard kleurt het geheel toepasselijk in op sopraan sax.”A Single Spark” is een typische Britse mid-seventies folky ballad, akoestische gitaren en Elliet Mackrell op de viool.

Alle songs vinden hun oorsprong in de fantasie en het vakmanschap van Chris Jagger. Een trage countrysong doet zijn intrede met “Prisoner of Your Heart”, ik hoor het al gezongen door Dolly Parton, met alles erop en eraan. Zoals je al zal begrepen hebben is er aan verscheidenheid geen gebrek. Danny Thompson plukt de dikke snaren van zijn double bass op nagenoeg alle nummers waar er een bassist aan te pas komt.

Persoonlijk heb ik een zwak voor het op zijn J.J.Cale’s laidback meedeinende “Idle Hands”, maar we kunnen rustig stellen dat, op één na, elk nummer van dit album een plaatsje verdient onder de zon. En als Chris binnenkort terug ons land zou bezoeken, zal ik zeker van de partij zijn.

witteMVS